Het einde
Het einde nadert. Maar dat wisten we al toen de pandemie begon. We zien een naderende ondergang ook in het veranderende klimaat. Politieke leiders nemen wel of niet maatregelen om dit in te dammen. Natuurlijk zijn daar klimaatontkenners bij (dat is overigens een vreemd begrip, want hoe kun je nu ontkennen dat de aarde een klimaat heeft? Op school leren wij dat er zelfs verschillende klimaten zijn: tropisch-, mediterraan-, poolklimaat) Goed, ik zal deze verwarring even van mij af moeten zetten, om door te kunnen met dit verhaal. Politieke leiders doen dus weinig tot niets om het einde te voorkomen.
Hoe kan dat nou? Het antwoord daarop is heel simpel. Net als jongeren hun toekomstig einde niet kunnen visualiseren en daarom veel minder risico's zien dan ouderen, zijn politici blind voor het einde van hun politieke carrière. Het politieke bedrijf is er een van overleg, compromis en gesjoemel. Hierdoor is het onmogelijk adequate maatregelen te treffen. Daarom zien Groningers hun einde bij een introductie van kerncentrales, terwijl de overheid voor de bühne de haar gestelde klimaatdoelen lijkt te verwezenlijken. Het is echter inadequaat, want een verandering binnen 9 jaar -dit is kennelijk het omslagpunt voor een redding van het klimaat- is niet mogelijk als het 15 tot 20 jaar duurt voor een kerncentrale operationeel is.
Het is lucratief om zonnepanelen in weilanden neer te zetten, daarom worden er vaak zoveel neergezet, dat zij elkaar in de weg staan en hun effectiviteit vermindert. Windmolens worden alleen geaccepteerd als zij oud zijn en als onderdeel van het oer-Nederlandse landschap worden gezien. Moderne molens zijn niet gewild en indien wel, dan graag ergens anders.
Het is jammer dat politiek en toekomstvisie vijanden van elkaar zijn geworden. Nederland wordt gemanaged alsof het een bedrijf was en we weten dat managers allemaal hun eigen ding doen. De visionairen staan aan de zijlijn. Wij gebruiken het woord ‘managen’ ook in de betekenis van ‘volhouden’, als in antwoord op de vraag ‘Hoe gaat het met je in deze zware omstandigheden?’ “O, ik manage het wel.’ Dat gaat echt niet lukken!
Mijn hoop is gevestigd op de nieuwe generatie. Uit de laatste verkiezingen blijkt dat er veel jongeren bereid zijn hun beste beentje voor te zetten om moeder Aarde te redden. Niet alleen hun stemgedrag laat dat zien, maar er worden ook daadwerkelijke initiatieven ontplooid. Kleinschalige innovatie komt juist uit de koker van deze bevolkingsgroep. Terwijl de rot onder Rutte voortgezet lijkt te worden, doen zij hun uiterste best om gehoor te vinden. Als zowel de politiek als het bedrijfsleven daar naar willen luisteren is een omslag mogelijk.
Luister naar deze klimaatkenners, want ontkenning is altijd terminaal en pappen en nathouden is nooit een remedie geweest en zal het dus ook nooit worden.
