Herkenning
Aan de ene kant is het verbazingwekkend hoeveel mensen mij bij naam kennen. Meestal herken ik hen ook wel, maar kan ik met de beste wil van de wereld geen naam bij hun gezicht herinneren. Ik las net dat herinneringen binnen je hersens migreren van één plek naar een andere. Bij mij reizen zij kennelijk ongelimiteerd. Dat is wel overeenkomstig mijn reisgedrag op basis van een treinabonnement met vrije reizen voor zestig plussers. Ik moet mij dus rot zoeken om die herinneringen te vinden en dat lukt niet altijd op tijd.
Aan de andere kant zal mijn gebrek ook terug te vinden zijn bij anderen. Ook een aantal van hen zal mijn gezicht wel bekend voorkomen, maar een naam daarbij...?
Op de sportschool, die ik bezoek, herken ik vele mensen en met enkele daarvan spreek ik regelmatig. Ook wordt daar mijn geheugen gestimuleerd omdat ik een aantal van hen eveneens in andere omstandigheden en op andere locaties dan de sportschool ontmoet. Het grootste deel van de sporters zal mijn naam niet kennen, maar wel mijn gezicht. Daarom is het wel zo slim om de promotieposter van je boek te voorzien van een foto van jou als schrijver. Wees niet ijdel en plak er geen foto op uit de tijd dat je nog niet grijs of kaal was, zorg voor herkenbaarheid.
Grappig in dit verband was dat ik werd herkend van de radio. "Hé", hoor ik iemand al roepen vanaf de zijlijn, "daar klopt iets niet. Zonder beeld is er volgens jou toch geen herkenning?" Dat klopt helemaal, een discjockey herken je alleen als zijn gezicht ooit in een tijdschrift stond, of als hij op tv verscheen. Welnu, deze herkenning kwam voort uit het feit dat de radiostudio altijd op een livestream is te zien.
