Lied en leed

Het levenslied. Alle zangers van dit genre klinken voor mij uitwisselbaar. Ik hoor geen verschil ook al door het Mokums accent. Toen ik in de Volkskrant een interview las met meerdere 25 tot 35-jarige volkszangers, die allen Wesley heetten, dacht ik: “Hoeveel zijn er dan nog met een andere naam?” De galmende manier van zingen stoort mij enorm. Ik kan er echt niet tegen. De stripfiguur Sigmund heeft mijn aandoening in nóg grotere mate. Hij kan sowieso tegen geen enkele vorm van Nederlandstalige muziek en kiepert dan ook stante pede de radio waarop een Nederlandstalig lied klinkt uit het raam. Ik ken heel veel aardige mensen die uitermate gecharmeerd zijn en zelfs heel enthousiast over deze muziekvorm. Sterker nog ik vind André Hazes jr. een ontzettend aardige gast. Bij mij op school nam hij het altijd op voor leerlingen die onrecht werden aangedaan. Bij een feestje met een aantal mensen word ik aangeraakt door de sfeer en doe ik mee. Echter om deze muzieksoort in andere omstandigheden aan te horen is tenenkrommend. Ik zal zelfs André’s muziek niet opzetten.

Hetzelfde heb ik met rap. Praten is natuurlijk niet zingen, het bestaat meestal uit een krom rijm en ik versta het heel vaak niet door de eentonigheid in het stemgebruik, terwijl het bij deze 'muziek' puur om de tekst gaat. Hoe enthousiast Adriaan van Dis zich ook betoont bij de teksten van de rappers, ik word er niet blij van. Ik vermoed overigens dat Adriaan de tekst net zomin verstaat als ik, maar dat hij de teksten op papier mocht
bestuderen.


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Lied en leed

Fonds

Optimisten en pessimisten

Kinhem, wachttijd

Het boek is af

Eten in de vroege middeleeuwen