Vakantiegevoel

We zijn op vakantie geweest. In eigen land zoals het ‘hoort’. Niet te veel extra bewegingen, op afstand van andere mensen, in de natuur van Schiermonnikoog. Het begon met het uitzoeken van een vakantieadres. De aanprijzingen zien er totaal anders uit dan een jaar geleden. Wie had ooit gedacht dat men reclame ging
maken met ‘Koken zoals bij je thuis!’ in plaats van ‘een veelheid aan gezellige terrasjes en een variatie aan restaurants’.

Overigens begonnen we op ‘Schier’ wel met een terrasje. De tijd tussen de aankomst van de boot op het eiland en het mogen betrekken van het onderkomen, besteedden we onder andere aan een ‘coffee to go’. Alleen dat ‘to go’ was er niet, want de zorgzame restaurateur -of misschien wel de gemeente zelf- had op gepaste
afstand van elkaar een tiental parkbanken neergezet tegenover het terras, aan de andere kant van de weg. Gelukkig was er bij de ingang van de horecaonderneming naast de obligate handgel ook een kast geplaatst met fleecedekens, te gebruiken op voornoemde bankjes. Zo werd het toch nog gezellig op het ‘terras’.

Bij deze nieuwe vakantieflow in Nederland verzoeken Randstedelingen, die naar Friesland of Limburg afreizen, de inwoners in hun eigen taal te spreken, opdat zij het gevoel hebben in een buitenland te zijn. Zelf ging ik enige tijd geleden naar ‘de Buitenlanden’ in Beverwijk. Dat viel wat tegen. Daar bleef iedereen die ik tegen kwam verstaanbaar. Ik moest echt uitwijken naar de naastgelegen Beverwijkse Bazaar om dat ‘gevoel’ te krijgen.

Op het eiland konden we vogels spotten. Zo zagen wij weidevogels als de Ululu en de utto. Ik ben een beginner op het gebied van vogels herkennen, maar in de toeristeninformatie stond dat deze vogels de naam hadden van het geluid dat zij maken. Ik kon deze namen in het Grote Vogelhandboek niet vinden, maar de foto’s
wezen uit dat het hier ging om de tureluur en de grutto. Dan zullen deze soorten op Schier wel een spraakgebrek hebben, vermoed ik. Ik kon niet anders dan mij afvragen of de kaketoe wel zijn eigen naam goed uitspreekt.

Om het even bij de natuur te houden. Ik zag regelmatig bordjes met de tekst ‘Beperk contacten’. Het is niet helemaal duidelijk of dit een opdracht is of een verzoek. Ik denk het eerste, anders had er wel a.u.b. achter gestaan. Hieruit leid ik af dat we weliswaar op anderhalve meter van elkaar moeten blijven, maar dat een snelle wip tot de mogelijkheden behoort. Dat brengt mij op seks werkers, niet omdat ik deze op Schiermonnikoog tegenkwam, maar vanwege de vorige zin. Seks werkers vinden de huidige situatie onbevredigend. Hun vraag luidt: ‘Waarom mogen wij geen klanten ontvangen?’ Ik ben geneigd om het met hen eens te zijn. Het gaat in die gevallen vrijwel altijd om een snelle wip.


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Vakantiegevoel

Fonds

Optimisten en pessimisten

Kinhem, wachttijd

Het boek is af

Eten in de vroege middeleeuwen