Het maken van een historische roman 4
Tsja, een boek schrijven. Je hoort vaak dat een auteur getroffen wordt door een writer’s block. Daar heb ik vooralsnog geen last van, maar er kwam wel een zandkorreltje in het radarwerk op het moment dat het grand slam toernooi van Wimbledon begon. Ik vond mij regelmatig terug op de bank in de ban van een spannende tenniswedstrijd. De computer bleef op standby en z’n sluimerend bestaan werd bij het slapen gaan herkend aan een knipperend lichtje. Dat was een weinig productieve dag, gevolgd door een andere en tenslotte uitgebreid tot een reeks.
Op dit moment ondervind ik vooral veel hinder van de Olympische Spelen bij het werk aan m’n historische roman. De heroïek van de sport, het uitzendschema op televisie en de veelheid aan olympische onderdelen leiden mij af van de te verrichten werkzaamheden. De (te) hoge verwachtingen van het aantal te winnen medailles, waarop direct misloopt wat maar mis kan gaan en de bondgenoot van te hoge verwachtingen, namelijk Covid-19 (is dat niet inmiddels 21?) verstoort m’n innerlijke balans. De smartphone pingelt een bericht van de padel appgroep onder m’n aandacht en voor ik het weet stuur ik een bericht terug dat ik op het
genoemde tijdstip mee kan doen aan een wedstrijdje.
Er is net een luwte in het programma van de Olympische Spelen-uitzending, die wordt opgevuld met eindeloos geklets van de presentator met een ‘expert’. Dit is mijn kans! Ik loop echter m’n computer in sluimerstand voorbij en begin een tekening op te zetten op een groot vel papier. Ach, tekenen en schilderen is ook leuk.
Ik vrees vooral dat de US-open, die spoedig na de Olympische Spelen plaats gaat vinden, nieuwe barrières zal opwerpen. Zoals ik eerder heb gezegd, schrijven is hard werken. Ik ga dus gewoon een wekker zetten.
