De koning
Vorige keer schreef ik over paus Nicolaas I, een man die een grote rol speelde in de geschiedenis van de middeleeuwen en een kleine, doch belangrijke, rol in m’n boek speelt. Een andere invloedrijke man in dat tijdsgewricht is Lodewijk de Duitser, ook bekend als Lodewijk II of Lodewijk de Beier. Hij was een kleinzoon van Karel de Grote en de zoon van de Frankische keizer Lodewijk de Vrome. Diens rijk werd bij zijn dood verdeeld onder 3 zoons, het middendeel -en tevens de keizerstitel- ging naar Lotharius I, Karel de Kale erfde het westelijk deel, dat later Frankrijk werd en Lodewijk II het oostelijk deel. De laatste twee broers stelden in 842 een document op, dat de eerste oorkonde in de ‘volkstaal’ was, zowel in het Oudfrans als in het Oudhoogduits. In hun lange regeerperiode vochten ze elkaar regelmatig de tent uit en pikten ze uiteindelijk het middengebied in van Lotharius II, hun neefje. Het rijk van Lodewijk werd steeds verder uitgebouwd. Met horten en stoten werd het Moravische rijk eraan toegevoegd. Eerst werd de vorst aldaar een zetbaas van Lodewijk, maar omdat hij zich niet aan de richtlijnen hield, werd deze Ratislav ter dood veroordeeld, waarna een genadige Lodewijk dit vonnis omzette in het uitsteken van z’n ogen. Nu was vrijwel heel Midden-Europa onderdeel van Oost-Frankenland. In 871 werd Lodewijk ook nog benoemd tot erfgenaam van het Italiaanse rijk. Daarmee verwierf hij als derde zoon eindelijk de keizerstitel die in eerste instantie bij z’n oudste broer had berust. Zoon Karloman werd in 876 de nieuwe keizer, waar hij misschien gedurende drie jaar wat plezier aan beleefde. Een beroerte en daaropvolgende verlamming, sloeg hem met stomheid. Hij kon geen woord meer uitbrengen. Ik laat hem daarom niet meer aan het woord in mijn boek.
Lotharius I, z’n zoon (nummer II) en Lodewijk de Duitser spelen een rol in mijn boek. Zij beïnvloeden het leven van de hoofdpersoon in de historische roman, die in Kennemerland aanvangt en eindigt.
