Huidhonger
Je hoort het woord steeds vaker in Corona tijd.
In de documentaire serie van Paulien Cornelisse in Japan wordt aandacht besteed aan de naar schatting 800.000 jongeren die alleen wonen en vaak maar 1x per twee maanden buitenkomen.
Het past in de context van de Japanse cultuur, waarin elkaar aanraken niet echt praktijk is. Wat aanraken betreft in onze cultuur kan ik opmerken dat ik zelf vroeger leerlingen wel troostte met een hand op de schouder of hen een schouderklopje gaf bij een goed resultaat. In de jaren zeventig van de vorige eeuw was dat een normale gang van zaken. Vijftien jaar later was de bewegingsvrijheid hierin al aardig ingeperkt en in de jaren negentig liet ik dat achterwege omdat het makkelijk als intimiteit kon worden aangemerkt en intimiteit werd steeds
ongewenster.
De huidhonger op dit moment is groot. Niet zozeer die van mijzelf, want ik heb een zeer knuffelbare partner, maar vooral die van ouderen in verpleegtehuizen. Zij mogen hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen niet meer aanraken en beleven achter glas of plexiglas een gefragmenteerde buitenwereld en ervaren derhalve hun familie zoals een zware crimineel in een extra beveiligde afdeling bezoek ervaart. De handen ontmoeten elkaar aan weerszijden van het plexiglas ten afscheid.
We ervoeren het niet eerder maar huidhonger heerste altijd al in onze samenleving. Hipsters omarmden elkaar pre-corona en kroelden door elkaars baarden en vrouwen (lucht)kusten elkaar, alleen de m/v-verhouding in
deze werd onzeker. Maar vooral in andere omstandigheden bleef de huidhonger doorsudderen. Op het moment dat er weer publiek aanwezig mag zijn bij voetbalwedstrijden zul je zien dat de drang naar contact zo groot is dat de supporters van bijvoorbeeld Ajax en Feyenoord elkaar willen aanraken. Je ziet het nu al op kleine schaal in de contacten tussen sommige jongeren en BOA’s.
