Invasief
Je leest, hoort en ziet steeds meer invasieve soorten in onze leefomgeving. De Japanse duizendknoop is al een oude bekende, die je niet zo makkelijk ontwart als de Gordiaanse knoop. Maar nu ik erover nadenk werd de laatste knoop ontward door een specialist.
Kennelijk was destijds nog niemand op het idee gekomen de knoop op die wijze onschadelijk te maken. Een origineel idee van Alexander? Ach hij veroverde een enorm rijk, dus het zwaard was een logische oplossing.
Wij kennen al enkele eeuwen de Japanse duizendknoop. Deze heeft een heel sterk wortelstelsel en verdrijft
inheemse planten. Gooi een stukje duizendknoop dus niet in je compostbak, want de kans is groot dat je hem daarna ook elders in je tuin krijgt. De plant die hier groeit is vrouwelijk. In plaats van eierstokken, zijn haar wortelstokken verantwoordelijk voor nieuw leven.
Helaas herkennen de particuliere bedrijven, die in samenwerking met de gemeente voor het groenonderhoud zorgen, niet alle soorten die moeten worden gesnoeid. De plant heeft hier baat bij.
Een andere invasieve soort, de rode Amerikaanse rivierkreeft, verdrijft de inheemse rivierkreeft omdat hij de drager is van de kreeftenpest. Wat een voordeel kan zijn, is dat beide exoten eetbaar zijn. We kunnen het probleem dus oplossen door de kreeftjes te vangen en op te peuzelen, terwijl we de duizendknoop kunnen bereiden en eten als rabarber. Het schijnt zachter van smaak te zijn dan rabarber.
Weer andere invasieve soorten zijn niet eetbaar, zoals de tijgermug, die de verspreider is van zo'n 20 virussen of ambrosia, de plant die het hooikoortsseizoen met twee maanden heeft verlengd. De grote waternavel zorgt ervoor dat sloten en meren dichtgroeien waardoor er zuurstofgebrek in het water ontstaat. Een hele tegenstelling tot de functie van de navelstreng, die het doelgebied juist bevoorraad. Wij worden hier in slaap gesust door een verkeerde naamkeuze in het Nederlands. Vroeger had deze exoot wel een nut. Hij werd gebruikt als middel tegen niergruis. Mijn voorstel is de naam te veranderen in ‘grote waterniervergruizer’ en het door te geven aan de farmaceuten.
De huiskraai, muskusrat, zonnebaars en het Aziatische lieveheersbeestje lijken vooralsnog alleen maar nadelen op te leveren voor hun leefomgeving en blijken voor ons niet bruikbaar. De halsbandparkiet oogt als een papegaai en streelt daarmee het oog, terwijl hij het oor kwetst met zijn irritante geluid. Het moet nog blijken of
fruittelers in de Betuwe in de toekomst overlast gaan krijgen. En ondanks de vergrijzing van Nederland, willen we absoluut voorkomen dat de grijze eekhoorn zich hier vestigt. Als drager van het parapokkenvirus moordt deze exoot de rode eekhoorn uit, vernielt bomen door de bast te verwijderen en kan drager zijn van het West-Nijl-virus. Aan een nieuwe zoönose hebben we echter absoluut geen behoefte, nu we nog in een tweede covid-golf zitten.
De invasie van Alexander de Grote in Klein Azië lijkt te zijn begonnen met de Gordiaanse knoop, maar in de
kolonisatieperiode toen West-Europa de rest van de wereld invadeerde, was de Japanse duizendknoop bezig met een invasie van Europa. (Het is toch gek dat wanneer ik iets opschrijf, het direct verband lijkt te hebben met andere onvermoede zaken.)
Om na deze angstwekkende verhalen toch positief te eindigen: Wie zegt dat ons leven niet steeds spannender wordt?
